Yine olmadı…
O 12 gün bu sefer gerçekten farklı geçti, kim bilir belki de ben öyle sandım.
Fakat gerek psikolojik gerekse fizyolojik olarak bu sefer daha hazır hissediyordum kendimi.
Neden olmadı ?
Sıcağı sıcağına öyle saçma düşünceler geliyor ki insanın aklına, sağlıklı düşünemiyor ve kendini korkunç bir çıkmaza sürükleyebiliyorsun.. Bundan sonra nasıl hareket etmeliyim, diğer adımı ne zaman atmalıyım bunu bile tam olarak bilemiyorum. Hala transfer edilmeyi bekleyen 2 adet embriyom varken, umutsuzluğa kapılmak ne kadar doğru ya da umut gerçekten işe yarıyor mu bunu bile bilmiyorum..
Aslında içimde bir yerlerde o resim hep var, bekliyor. Her istediğini elde etmiş fakat zamanını beklemiş bir insanım ben.. Ağzımdan çıkan kelimeler, hayaller genel itibariyle vücut buldu. Şimdi bunu bile bile düşmek bana yakışmıyor. Bu bir yenilgi değil, hala yaşıyor ve öğreniyorum. Demek ki hala öğrenemediğim belki de olsa kaldıramayacağım durumlar var, belki de Allah bunlardan koruyor, sakınıyor beni. Bunları kimisi avuntu olarak görebilir ama ben gönülden inanıyorum.
Belki, daha kolayını yaşamayı arzu ediyor olabilirim. Zaman zaman ”neden ben” handikabına kapılıyor ve bütün emeklerimi bir çırpıda silivericek kararlar almak istiyor olabilirim, ama bunların hepsi eli sıcaktan yanan bir insanın can havliyle çıkarttığı o ”ahh” sesinden farksız..
Bu süreçte kuşkusuz çok önemli destekçileri olmalı insanın, aksi taktirde işlerin daha da karmaşıklaşması kaçınılmaz..Kardeşim ve sevgilim.. Ne çok sildiniz gözyaşlarımı, ne çok su akıttınız içime.. Özellikle canım kardeşim sen.. Yumuşacık yüreğini, keskin zekanı ve tatlı dilini kullanarak sarıp sarmalıyorsun hem beni, hem abini.. Bu bile Allahımın yanımda olduğunun bir kanıtı aslında.. Bu süreçte senin olmamanı düşünemiyorum bile.. İyiki varsın göz bebeğim..
Ciddi bir karşılaşma devam ediyor şu anda.. Rakibim kim bilmiyorum ama 2-0 yenik durumdayım..
Ama bildiğim bir şey var,
” maç devam ediyor.”
Umutla,sağlıcakla..
tüp bebek annesiyim 